Opeth is een Zweedse Progressieve Metal / Rock-band uit Stockholm, opgericht in 1989. De groep heeft verschillende personeelswisselingen ondergaan, waaronder de vervanging van elk afzonderlijk origineel lid. Hoofdvocalist, gitarist en songwriter Mikael Åkerfeldt is de belangrijkste drijvende kracht van Opeth gebleven sinds het vertrek van de oorspronkelijke zanger David Isberg in 1992. Opeth heeft consequent progressieve, Folk-, Blues-, Klassiek- en Jazz-invloeden in zijn doorgaans lange composities verwerkt, evenals sterke invloeden van Deathmetal, vooral in hun vroege werken. Veel nummers bevatten passages voor akoestische gitaren en sterke dynamische verschuivingen, evenals demonische vocale karakterisering. Opeth staat ook bekend om hun integratie van Mellotrons in hun werk. Opeth maakte zelden live-optredens ter ondersteuning van hun eerste vier albums, maar sinds ze hun eerste wereldtournee uitvoerden na de release van Blackwater Park in 2001, hebben ze verschillende grote wereldtournees geleid.
Opeth heeft 13 studioalbums, vier live-dvd's, vier live-albums (drie in combinatie met dvd's) en twee boxsets uitgebracht. De band bracht in 1995 zijn debuutalbum Orchid uit. Hoewel hun achtste studioalbum, Ghost Reveries, behoorlijk populair was in de Verenigde Staten, kende Opeth geen groot Amerikaans commercieel succes tot de release in 2008 van hun negende studioalbum, Watershed, dat een hoogtepunt bereikte op Nummer 23 op de Billboard 200, en stond in de eerste week van release bovenaan de Finse albumlijst. Sinds november 2009 heeft Opeth wereldwijd meer dan 1,5 miljoen exemplaren van hun albums en dvd's verkocht, waaronder 300.000 collectieve SoundScans van hun albums Blackwater Park, Damnation en Deliverance in de Verenigde Staten.
Vorming (1989-1993)
Opeth werd opgericht als een death metal band in 1989 in Stockholm, Zweden, door zanger David Isberg. Isberg vroeg voormalig Eruption-bandlid Mikael Åkerfeldt, die toen nog maar 16 jaar oud was, om zich bij Opeth aan te sluiten als bassist. Toen Åkerfeldt kwam oefenen op de dag nadat Isberg hem had uitgenodigd, werd het duidelijk dat Isberg de bandleden, inclusief de huidige bassist van de band, niet had verteld dat Åkerfeldt bij de band zou komen. Een daaropvolgende ruzie leidde ertoe dat alle leden behalve Isberg en Åkerfeldt vertrokken om een nieuw project te vormen. De bandnaam is afgeleid van het woord "Opet", ontleend aan de Wilbur Smith-roman The Sunbird. In deze roman is Opet de naam van een fictieve Fenicische stad in Zuid-Afrika, vertaald als "Stad van de Maan".
Isberg en Åkerfeldt rekruteerden drummer Anders Nordin, bassist Nick Döring en gitarist Andreas Dimeo. Ontevreden over de trage vooruitgang van Opeth, verlieten Döring en Dimeo de band na hun eerste optreden en werden vervangen door gitarist Kim Pettersson en bassist Johan De Farfalla. Na de volgende show verliet De Farfalla Opeth om tijd door te brengen met zijn vriendin in Duitsland, en werd aanvankelijk vervangen door Mattias Ander, voordat Åkerfeldt's vriend Peter Lindgren de rol van bassist op zich nam. Ritmegitarist Kim Pettersson verliet na het volgende optreden van de band en Lindgren schakelde over op gitaar, waarbij de rol van bassist verviel bij Stefan Guteklint. Het jaar daarop verliet David Isberg de band onder vermelding van "creatieve verschillen".
Na het vertrek van Isberg nam Åkerfeldt de vocale taken over en hij, Lindgren en Nordin brachten het volgende jaar door met het schrijven en repeteren van nieuw materiaal. De groep begon minder te vertrouwen op de blast beats en agressie die typerend zijn voor death metal, en nam akoestische gitaren en gitaarharmonieën op in hun muziek; het ontwikkelen van het kerngeluid van Opeth. Bassist Guteklint werd door de band ontslagen nadat ze in 1994 hun eerste platencontract hadden getekend met Candlelight Records. release van Opeth's debuutalbum, "Orchid", in 1995.
Orchid, Morningrise en My Arms, Your Hearse (1994-1998)
Opeth nam zijn debuutalbum, Orchid, op met producer Dan Swanö in april 1994. Vanwege distributieproblemen met de nieuw gevormde Candlelight Records kwam het album pas op 15 mei 1995 uit, en alleen in Europa. Orchid testte de grenzen van traditionele death metal, met akoestische gitaren, piano en cleane zang.
Na een paar liveshows in het Verenigd Koninkrijk keerde Opeth in maart 1996 terug naar de studio om aan een tweede album te beginnen, opnieuw geproduceerd door Dan Swanö. Het album, getiteld Morningrise, werd op 24 juni 1996 in Europa uitgebracht. Met slechts vijf nummers, maar die 66 minuten duren, bevat het Opeth's langste nummer, het 20 minuten durende "Black Rose Immortal". Opeth toerde door het Verenigd Koninkrijk ter ondersteuning van Morningrise, gevolgd door een 26-daagse Scandinavische tour met Cradle of Filth. Tijdens zijn tour trok Opeth de aandacht van Century Media Records, die de band tekende en de eerste twee albums uitbracht in de Verenigde Staten in 1997.
In 1997, na de tournee, stuurden Åkerfeldt en Lindgren, De Farfalla om persoonlijke redenen weg, zonder toestemming van Nordin. Toen Åkerfeldt Nordin op de hoogte bracht, die op vakantie was in Brazilië, verliet Nordin de band en bleef om persoonlijke redenen in Brazilië. Voormalige Eternal-leden, drummer Martín López (voorheen van Amon Amarth) en bassist Martín Méndez, reageerden op een advertentie in een muziekwinkel van Åkerfeldt. López en Méndez waren fans van de band en verwijderden de advertenties zelf zodat er geen andere muzikanten konden solliciteren. Åkerfeldt en Lindgren wilden eerst niet dat de Martíns zich bij hen zouden aansluiten, omdat ze elkaar al kenden; ze voelden dat ze twee vreemden wilden, zodat er geen twee kampen in de band zouden zijn, maar namen uiteindelijk beiden. López maakte zijn debuut met Opeth die speelde op een cover van Iron Maiden's "Remember Tomorrow", die op het album A Call to Irons: A Tribute to Iron Maiden stond.
Met een groter opnamebudget van Century Media begon Opeth aan zijn derde album, met de bekende Zweedse producer Fredrik Nordström, in Studio Fredman in augustus 1997. Hoewel Opeth Méndez had, speelde Åkerfeldt als gevolg van tijdgebrek bas op het album. My Arms, Your Hearse werd op 18 augustus 1998 lovend ontvangen.
Still Life en Blackwater Park (1999-2001)
In 1999 veranderde het eigendom van Candlelight Records van eigenaar, waarbij de eigenaar en vriend van de band Lee Barrett het bedrijf verliet. Opeth tekende bij het Britse label Peaceville Records in Europa, dat werd gedistribueerd door Music for Nations. Opeth reserveerde tijd bij Studio Fredman om te beginnen met werken aan het volgende album, maar de opname werd uitgesteld terwijl de studio werd verplaatst. Vanwege tijdgebrek kon de band slechts twee keer repeteren voordat ze de studio ingingen. Vertragingen met het artwork van het album zorgden ervoor dat de release een maand langer werd en Still Life werd uitgebracht op 18 oktober 1999. Vanwege problemen met het nieuwe distributienetwerk van de band werd het album pas in februari 2001 uitgebracht in de Verenigde Staten. Still Life was the eerste album opgenomen met Méndez, en ook het eerste Opeth-album dat bij de eerste release een onderschrift op de voorkant droeg, inclusief het logo van de band. Allmusic noemde Still Life een "formidabele splitsing van harde, vaak grillige gitaarriffs met sierlijke melodieën." Zoals uitgelegd door Åkerfeldt, is Still Life een conceptalbum: "De hoofdpersoon is een beetje verbannen uit zijn geboorteplaats omdat hij niet hetzelfde geloof heeft als de rest van de inwoners daar. Het album begint vrijwel wanneer hij terugkeert. na een aantal jaren om contact te maken met zijn oude 'schat'. De grote bazen van de stad weten dat hij terug is ... Er gebeuren veel slechte dingen."
Na een paar live-dates in Europa, keerde Opeth terug naar Studio Fredman om aan het volgende album te werken, met de productie van Porcupine Tree's Steven Wilson. De band probeerde de opname-ervaring van Still Life na te bootsen en ging opnieuw de studio in met minimale repetities en zonder geschreven teksten. "Deze keer was het zwaar", zei Åkerfeldt, "maar ik voel me aangenaam weggeblazen door het immense resultaat. Het was inderdaad de moeite waard." Wilson duwde de band ook om zijn geluid uit te breiden, door nieuwe geluiden en productietechnieken op te nemen. "Steve leidde ons naar de rijken van 'vreemde' geluiden voor gitaren en stem", zei Åkerfeldt.
Opeth bracht zijn vijfde studioalbum uit, Blackwater Park, op 21 februari 2001. AllMusic heeft verklaard dat het album "in overeenstemming is met de traditie van Opeth door de grenzen van Death / Black metal te overstijgen en herhaaldelijk de fundamenten van conventionele songwriting te doorbreken". Ter ondersteuning van Blackwater Park begon Opeth aan zijn eerste wereldtournee, kopte voor het eerst Europa en verscheen op het Wacken Open Air-festival in 2001 in Duitsland, waar ze speelden voor een publiek van 60.000.
Deliverance and Damnation (2002–2004)
Opeth keerde terug naar Zweden na een tournee ter ondersteuning van Blackwater Park, en begon te schrijven voor het volgende album. In het begin had Åkerfeldt moeite met het samenstellen van nieuw materiaal: "Ik wilde iets zwaarder schrijven dan we ooit hadden gedaan, maar ik had al die geweldige, rustige stukken en arrangementen die ik niet verloren wilde laten gaan." Jonas Renkse van Katatonia, een oude vriend van Åkerfeldt, stelde voor om muziek te schrijven voor twee afzonderlijke albums: een zware en een zachte.
Åkerfeldt was enthousiast over het vooruitzicht en stemde ermee in zonder zijn bandleden of platenlabel te raadplegen. Hoewel zijn bandleden het idee leuk vonden om twee aparte albums op te nemen, moest Åkerfeldt het label overtuigen: "Ik moest een beetje liegen ... zeggend dat we deze opname heel snel zouden kunnen doen, het zal niet meer kosten dan een gewoon enkel album. " Met het grootste deel van het materiaal geschreven, repeteerde de band slechts één keer voordat ze in 2002 Nacksving Studios betraden, en opnieuw met producer Steven Wilson in Studio Fredman. Onder druk om beide albums tegelijkertijd te voltooien, zei Åkerfeldt, "was het opnameproces de zwaarste test uit onze geschiedenis." Na het opnemen van basistracks verhuisde de band de productie naar Engeland om eerst het zware album Deliverance te mixen met Andy Sneap in Backstage Studios. "Deliverance was zo slecht opgenomen, zonder enige organisatie", beweerde Åkerfeldt, dat Sneap "in de hoes wordt beschouwd als een 'redder', aangezien hij zeker een groot deel van de opname heeft bewaard."
Deliverance werd uitgebracht op 4 november 2002 en kwam binnen op nummer 19 in de US Top Independent Albums-hitlijst, waarmee de band voor het eerst in de Amerikaanse hitlijst verscheen. AllMusic verklaarde: "Deliverance is in het geheel subtieler dan al zijn voorgangers, en benadert luisteraars met beklemmende nuances en meesterlijke dynamiek in plaats van hen te overweldigen met pure massa en complexiteit."
Opeth gaf een eenmalig concert in Stockholm en keerde daarna terug naar het Verenigd Koninkrijk om de zangopname voor het tweede van de twee albums, Damnation, af te maken in Steven Wilson's No Man's Land Studios. Hoewel Åkerfeldt geloofde dat de band beide albums niet kon afmaken, voltooide Opeth Deliverance en Damnation in slechts zeven weken studiotijd, wat hetzelfde bedrag was dat alleen aan Blackwater Park werd besteed. Damnation werd uitgebracht op 14 april 2003 en bezorgde de band zijn eerste optreden op de Amerikaanse Billboard 200 op nummer 192. Het album won ook de Zweedse Grammy Award 2003 voor beste hardrockprestatie. Op 1 januari 2016 bracht Opeth zowel Deliverance als Damnation opnieuw uit in één pakket, met cd- en dvd-versies, samen met een nieuwe mix.
De band begon aan zijn grootste tour ooit en speelde bijna 200 shows in 2003 en 2004. Opeth speelde drie speciale shows in Europa met elk twee songlijsten, een akoestische set en een zware set. De band nam hun eerste dvd op, Lamentations (Live at Shepherd's Bush Empire 2003), in Shepherd's Bush Empire in Londen, Engeland. De dvd bevat een optreden van twee uur, inclusief het hele Damnation-album, verschillende nummers van Deliverance en Blackwater Park en een documentaire van een uur over de opname van Deliverance and Damnation. Lamentations werd in Canada als Goud gecertificeerd.
Opeth zou zonder bemanning in Jordanië optreden vanwege de angst voor terroristische aanslagen in het Midden-Oosten. Opeth's tourmanager deelde 6000 kaartjes uit voor het concert, maar voordat de band naar Jordanië vertrok, belde drummer Lopez, Åkerfeldt met de mededeling dat hij een angstaanval had en niet kon optreden, waardoor de band de show moest annuleren. Begin 2004 werd Lopez uit Canada naar huis gestuurd na meer angstaanvallen op tournee. Opeth besloot de rest van de tour niet te annuleren, waarbij Lopez 'drumtechnicus inviel voor twee concerten. Lopez beloofde dat hij zo snel mogelijk zou terugkeren naar de tour, maar twee shows later vroeg Opeth Strapping Young Lad-drummer Gene Hoglan om in te vullen. Lopez keerde terug naar Opeth voor de show in Seattle tijdens de laatste etappe van de Deliverance and Damnation-tour. Per Wiberg ging ook mee op tournee om keyboards uit te voeren, na meer dan een jaar op tournee.
Ghost Reveries (2005-2007)
Opeth keerde in 2004 terug naar huis om te beginnen met het schrijven van nieuw materiaal voor het achtste album, en tegen het einde van het jaar waren ze klaar met het schrijven ervan. Opeth's Europese label, Music for Nations, sloot zijn deuren in 2005, en na onderhandelingen met verschillende labels tekende de band bij Roadrunner Records. Åkerfeldt zei dat de belangrijkste reden om bij Roadrunner te tekenen de brede distributie van het label was, waardoor het album beschikbaar zou zijn bij grotere winkelketens. Toen er nieuws uitkwam dat de band was getekend bij Roadrunner, die voornamelijk met trendgeoriënteerde rock en metal werkte, beschuldigden sommige fans de band ervan uitverkocht te zijn. "Om eerlijk te zijn," zei Åkerfeldt, "dat is zo'n belediging na 15 jaar als band en 8 platen. Ik kan niet geloven dat we na al die jaren niet de geloofwaardigheid van elke Opeth-fan hebben verdiend. Ik bedoel, onze nummers. zijn 10 minuten lang! " De band repeteerde drie weken voordat ze de studio ingingen, de eerste keer dat de band repeteerde sinds het album uit 1998, My Arms, Your Hearse. Tijdens de repetitie trad toetsenist Wiberg toe als fulltime lid van Opeth. Opeth nam op in Fascination Street Studios in Örebro, Zweden, van 18 maart tot 1 juni 2005, en bracht de resulterende Ghost Reveries uit op 30 augustus 2005, met lovende kritieken en commercieel succes. Het album kwam binnen op nummer 64 in de VS en nummer negen in Zweden, hoger dan enige eerdere release van Opeth. Keith Bergman van Blabbermouth.net gaf het album tien van de tien, een van de slechts 21 albums die een perfecte beoordeling van de site behaalden. Rod Smith van het tijdschrift Decibel noemde Ghost Reveries "pijnlijk mooi, soms ongegeneerd brutaal, vaak een combinatie van beide".
Op 12 mei 2006 kondigde Martin Lopez aan dat hij officieel afscheid had genomen van Opeth vanwege gezondheidsproblemen, en werd vervangen door Martin Axenrot. Opeth toerde in 2006 samen met Megadeth op het hoofdpodium van Gigantour. Ghost Reveries werd opnieuw uitgebracht op 31 oktober 2006, met een bonuscovernummer ("Soldier of Fortune" van Deep Purple), een dvd met een 5.1 surround sound-mix van het album en een documentaire over het maken van de plaat. Een opname van Opeths live-optreden in het Camden Roundhouse, in Londen, op 9 november 2006, werd uitgebracht als het dubbele live-album The Roundhouse Tapes, dat bovenaan de Finse dvd-hitlijst stond.
Op 17 mei 2007 kondigde Peter Lindgren aan dat hij na 16 jaar Opeth zou verlaten. "De beslissing was de moeilijkste die ik ooit heb gemaakt, maar het is de juiste beslissing op dit punt in mijn leven", zei Lindgren. "Ik heb het gevoel dat ik gewoon een deel van het enthousiasme en de inspiratie ben kwijtgeraakt die nodig zijn om deel te nemen aan een band die is gegroeid van een paar jongens die de muziek spelen waar we van houden tot een wereldwijde industrie." Ex-Arch Enemy-gitarist Fredrik Åkesson verving Lindgren, zoals Åkerfeldt uitlegde: "Fredrik was de enige naam die opdook aan een vervanger voor Peter. Naar mijn mening is hij een van de drie beste gitaristen uit Zweden. we kennen elkaar misschien al vier jaar en hij heeft al de ervaring om de circusachtige levensstijl aan te nemen die we leiden als leden van Opeth. "
Watershed and In Live Concert at the Royal Albert Hall (2008–2010)
Opeth ging in november 2007 de Fascination Street Studios binnen om hun negende studioalbum op te nemen, met Åkerfeldt als producer. In januari 2008 had Opeth 13 nummers opgenomen, waaronder drie covers. Het voltooide album, Watershed, bevat zeven nummers, met covers die als bonustracks op verschillende versies van het album worden gebruikt. Watershed werd uitgebracht op 3 juni 2008. Åkerfeldt omschreef de nummers op het album als "een beetje energieker". Opeth toerde ter ondersteuning van Watershed, waaronder headliner van de UK Defenders of the Faith-tour met Arch Enemy, een optreden op Wacken Open Air en de Progressive Nation-tour met headliner Dream Theater. Watershed was het album met de hoogste hitnotering tot nu toe en debuteerde op nummer 23 in de Amerikaanse Billboard 200, in de Australische ARIA-albumcharts op nummer zeven en op nummer één in de officiële albumlijst van Finland. Opeth ging op een wereldwijde tour ter ondersteuning van Watershed. Van september tot oktober toerde de band door Noord-Amerika met de steun van High on Fire, Barones en Nachtmystium. Ze keerden terug om de rest van het jaar door Europa te touren met Cynic en The Ocean.
In 2010 schreef en nam Opeth de nieuwe track "The Throat of Winter" op, die verscheen op de digitale EP-soundtrack van de videogame, God of War III. Åkerfeldt omschreef het nummer als "vreemd" en "niet erg metal". Om hun 20-jarig jubileum te vieren, gaf Opeth een wereldwijde tour met zes shows, genaamd Evolution XX: An Opeth Anthology, van 30 maart tot 9 april 2010. Blackwater Park werd in zijn geheel uitgevoerd, samen met verschillende nooit eerder vertoonde nummers. Het concert van 5 april 2010 in de Royal Albert Hall in Londen, Engeland, werd gefilmd voor een dvd en een live-albumpakket met de titel In Live Concert in de Royal Albert Hall. De set werd uitgebracht op 21 september 2010 in configuraties voor 2 dvd's en 2 dvd's/3 cd's. Voor de dvd werd het concert opgesplitst in twee sets. De eerste set bestaat uit het volledige Blackwater Park-album, terwijl de tweede set één nummer bevat van elk album, behalve Blackwater Park, in chronologische volgorde die de twintig jaar van "evolutie" in hun muziek vertegenwoordigt. Åkerfeldt zei: "Ik kan het niet geloven, maar verdomme, we vieren 20 jaar. Ik zit in deze band sinds ik 16 was. Het is krankzinnig." Een speciale editie van Blackwater Park werd uitgebracht in maart 2010, die samenviel met de tour.
Heritage (2011–2013)
In september 2010 verklaarde Mikael Åkerfeldt dat hij aan het schrijven was voor een nieuw Opeth-album. De band kondigde op hun website aan dat ze op 31 januari 2011 zouden beginnen met het opnemen van hun tiende album in de Atlantis / Metronome studio's in Stockholm, wederom met Jens Bogren (engineering) en Steven Wilson van Porcupine Tree als co-producer.
Kort nadat het mixen op het nieuwe album in april 2011 was voltooid, kondigde Opeth aan dat Per Wiberg was ontheven van zijn taken in de band. In de persverklaring legde Mikael Åkerfeldt de beslissing uit door te zeggen: "Mendez, Ax en Fredrik en ik kwamen tot de beslissing dat we een vervanger voor Per moesten zoeken direct na de opnames van het nieuwe album, en dit was voor Per geen verrassing. . Hij had er op zijn beurt aan gedacht om te vertrekken, dus je zou kunnen zeggen dat het een wederzijdse beslissing was. Er is geen slecht bloed, alleen een relatie die ten einde is gekomen, en dat is dat.'
Opeth's tiende album, Heritage, werd uitgebracht op 14 september 2011 en kreeg over het algemeen positieve recensies. Het album verkocht 19.000 exemplaren in de Verenigde Staten in de eerste week van uitgave en kwam binnen op nummer 19 in de Billboard 200-hitlijst. Heritage kwam binnen op nummer vier in het geboorteland van de band, Zweden.
Heritage werd het tweede Opeth-album dat geen death-growls bevatte en had een veel progressievere stijl dan eerdere albums van de band, iets dat Åkerfeldt al een tijdje wilde doen.
De eerste twee nummers die Åkerfeldt voor Heritage schreef, waren in de stijl van Watershed. Nadat hij de nummers voor het eerst had gehoord, vertelde Martín Méndez Åkerfeldt dat hij teleurgesteld zou zijn als het album in die richting zou doorgaan. Opgelucht dat Méndez niet geïnteresseerd was in een ander conventioneel Opeth-album, schrapte Åkerfeldt de twee nummers en begon het schrijfproces in een andere stijl. In het persbericht voor Heritage onthulde Mikael Åkerfeldt dat hij het gevoel had dat hij aan het bouwen was om het album te schrijven sinds hij 19 jaar oud was. In een recensie voor Allmusic noemde Thom Jurek Heritage het meest avontuurlijke album van de band, waarbij hij de nummers omschreef als 'doordrenkt van instrumentale intermezzo's, knoestige toonsoort- en akkoordwisselingen, veranderende maatsoorten, zuivere zang en een keyboard-zware instrumentatie met onder meer Mellotrons, Rhodes piano's en Hammond-orgels".
Opeth ondersteunde Heritage met een tour die meer dan 200 tourdata zou duren. De tour was de eerste van de band met nieuwe toetsenist, Joakim Svalberg, die op het openingsnummer van het album speelde. Tijdens de tour speelde Opeth met bands als Katatonia, Pain of Salvation, Mastodon, Ghost en Anathema over de hele wereld in landen als de Verenigde Staten, Europa, Turkije, India, Japan, Griekenland, Israël, Latijns-Amerika en Zweden. De tour werd afgesloten met "Melloboat 2013".
Pale Communion (2014–2015)
Op 26 augustus 2014 bracht Opeth zijn elfde studioalbum uit, getiteld Pale Communion. Åkerfeldt begon al in augustus 2012 aan nieuw materiaal te werken. In januari 2014 verklaarde hij: "We hebben gekeken naar [het volgen van het volgende album in] Rockfield Studios in Wales waar Queen" Bohemian Rhapsody "opnam, maar dat hebben we niet gedaan, maar we hebben nog geen beslissing genomen, maar het wordt een duur album. Er gebeurt veel, veel strijkersarrangementen die we in het verleden niet hebben gehad. " Ondanks de vrees dat de nieuwe muzikale richting van de band Opeths fanbase zou splitsen, zei Åkerfeldt op de vraag of het zwaarder of zachter zal zijn dan Heritage, "Misschien een beetje zwaarder, niet death metal zwaar, maar Hardrock / Heavy metal zwaar. ook veel progressieve elementen en akoestische gitaren, maar ook meer sinister klinkende riffs." Åkerfeldt produceerde ook het nieuwe album met snaarinstrumenten, iets waar hij in geïnteresseerd raakte toen hij aan Storm Corrosion werkte. De bandleden in Opeth voelden zich verjongd na het creëren van Heritage, wat resulteerde in nauwere relaties tussen hen.
The Guardian beoordeelde Pale Communion positief en noemde het "vreemd, ingewikkeld prog-metal genie" enigszins gebrekkig door Åkerfeldt's toegeeflijke vocale styling. Het album zag Opeth's hoogste hitlijsten in de geschiedenis van de band met Pale Communion debuteerde op nummer 19 in de VS, nummer 3 in Zweden en nummer 14 in het Verenigd Koninkrijk. Het verkocht 13.000 exemplaren in de eerste week van uitgave in de VS.
Pale Communion werd ondersteund met meer toeren van Opeth. In 2015 speelde Opeth verschillende concerten om het 25-jarig bestaan van de band te vieren. Op deze speciale shows deed de band twee sets. De eerste set is Ghost Reveries uit 2005 als een tienjarig jubileum van het album. De tweede set omvatte de rest van de carrière van de band en vierde hun 25-jarig jubileum. Åkerfeldt sprak zijn enthousiasme uit over de concerten.
Sorceress and In Cauda Venenum (2016-heden)
Op 15 juni 2016 kondigde Nuclear Blast Entertainment de ondertekening van Opeth aan. Drie dagen later, op 18 juni, bracht Opeth een teaser van 30 seconden uit voor hun nieuwe album, Sorceress. Een maand later, op 18 juli, bevestigde de band dat het album op 30 september zou worden uitgebracht, naast de onthulling van het artwork en de tracklijst. Mikael Åkerfeldt omschreef het als: "Een prima plaatje. Mijn favoriet in onze discografie op dit moment. Natuurlijk. Zo zou het moeten zijn, toch? Het is zowel fris als oud, zowel progressief als opgefrist. Zwaar en kalm. Precies zoals wij het leuk vinden." Het album was het eerste project onder Moderbolaget Records, een joint venture tussen Opeth en Nuclear Blast. Moderbolaget betekent in het Zweeds "het moederbedrijf".
Op 25 juli 2016, in de aanloop naar de albumrelease, plaatste de band het eerste Sorceress: Studio Report op hun YouTube-kanaal. Tijdens de studiotour achter de schermen wordt bevestigd dat de band was teruggekeerd naar Rockfield Studios waar ze eerder Pale Communion opnamen. Aan het einde van de video is er een fragment van 20 seconden van een nummer waarvan wordt aangenomen dat het afkomstig is van het album met zwaar naar beneden getunede gitaren. Op 1 augustus 2016 bracht de band een tekstvideo uit voor het titelnummer 'Sorceress' op hun YouTube-kanaal. Op 4 september 2016 bracht Opeth een tekstvideo uit voor de tweede single getiteld 'Will O the Wisp', opnieuw via hun YouTube-kanaal en website. Opeths video voor "Era" werd genomineerd voor "Video van het jaar" tijdens de Progressive Music Awards 2017, waar ze uiteindelijk "International Band of the Year" wonnen.
Op 2 oktober 2017 zei Åkerfeldt dat hij erover nadacht om iets 'verdraaid' en anders te doen voor het volgende studioalbum, dat halverwege tot eind 2019 zou kunnen worden uitgebracht. Op 20 november 2017 verklaarde gitarist Fredrik Åkesson dat de band, de komende maanden geen optredens zal hebben, tot de zomerfestivals van 2018. Tijdens deze pauze zal de band zich concentreren op het schrijven van nummers voor het nieuwe album. Op 11 juli 2018 zei Åkesson tijdens een interview met FaceCulture: "Ik heb tot nu toe veel solo's opgenomen. En Mikael Åkerfeldt heeft bijna al 12 nummers geschreven voor het nieuwe album, dus we hebben meer materiaal dan genoeg voor een album. ". Op 22 mei 2019 kondigde de band hun dertiende studioalbum aan, In Cauda Venenum, dat uitkomt op 27 september 2019. Op 12 juli 2019 bracht Opeth de eerste single van "In Cauda Venenum" uit, getiteld "Heart In Hand" in beide Engels en Zweeds.
Muzikale stijl en invloeden
Als belangrijkste songwriter en tekstschrijver van Opeth leidt zanger / gitarist Mikael Åkerfeldt de richting van Opeths geluid. Hij werd op jonge leeftijd beïnvloed door de progressieve rockbands King Crimson, Yes, Genesis, Camel, PFM, Hawkwind en Gracious uit de jaren 70 en door heavy metalbands als Iron Maiden, Slayer, Death, Black Sabbath, Deep Purple, Celtic Frost, King Diamond, Morbid Angel, Voivod en, belangrijker nog, Judas Priest. Åkerfeldt beschouwt Judas Priest's Sad Wings of Destiny (1976) als het beste metalalbum aller tijden, en merkt op dat er een tijd was dat hij alleen naar Judas Priest luisterde. Tijdens het opwarmen voor Opeth-concerten zingt Åkerfeldt regelmatig "Here Come the Tears" van Judas Priest's derde album Sin After Sin (1977). Åkerfeldt ontdekte later progressieve rock en volksmuziek, die beide een grote invloed hadden op het geluid van de band.
Opeth's uitgesproken geluid mixt death metal met progressieve rock. Steve Huey van AllMusic verwijst naar Opeth's "epische, progressieve death metal stijl". Ryan Ogle van Blabbermouth beschreef Opeths geluid als het opnemen van "folk, funk, blues, rock uit de jaren 70, gothic en een waslijst aan andere eigenaardigheden op het gebied van geluid in hun kenmerkende progressieve death-stijl". In zijn recensie van Opeth's album Blackwater Park uit 2001, schreef Eduardo Rivadavia van AllMusic: 'Tracks beginnen en eindigen op schijnbaar willekeurige wijze, waarbij ze meestal een groot muzikaal terrein doorkruisen, inclusief akoestische gitaar- en solo-pianopassages, ambient soundscapes, stoner rockgrooves en oosterse melodieën - die allemaal op elk moment onderhevig zijn aan woeste interpuncties van death metal-furie. " Åkerfeldt gaf commentaar op de diversiteit van Opeths muziek:
Ik zie het nut niet in om in een band te spelen en maar één kant op te gaan als je alles kunt. Het zou voor ons onmogelijk zijn om alleen death metal te spelen; dat zijn onze wortels, maar we zijn nu een mengelmoes van alles, en niet puristen voor welke vorm van muziek dan ook. Het is voor ons onmogelijk om dat te doen, en eerlijk gezegd zou ik het saai vinden om in een band te zitten die alleen metalmuziek speelt. We zijn niet bang om te experimenteren, of om als het ware betrapt te worden met onze broek naar beneden. Dat is wat ons op de been houdt.
Meer recentelijk heeft Opeth hun death metal-geluid opgegeven, wat resulteert in een milder progressief rockgeluid. Toen gitarist Fredrik Åkesson over Heritage sprak, zei hij:
In het begin was het even wennen aan het nieuwe idee van het geluid, zonder schreeuwende vocalen en dat soort dingen. Maar ik denk dat het album nodig was om te doen. Misschien was de band niet doorgegaan als we Heritage niet hadden gedaan. Ik denk dat de oude Opeth-fans dit album begrijpen. Er zullen altijd wat haters zijn, maar je kunt niet door iedereen geliefd worden. Opeth is altijd geweest om onszelf niet te herhalen. Veel mensen denken niet dat Heritage metal is, maar ik denk dat het metal is om ergens heen te gaan dat mensen niet verwachten. Het betekent niet dat we het oude geluid van Opeth niet omarmen.
Vocaal wisselt Åkerfeldt tussen traditionele death metal vocalen voor zware secties en cleane, soms gefluisterde of zachte vocalen over zachtere passages. Terwijl zijn deathcrawls dominant waren op vroege releases, bevatten latere inspanningen meer cleane zang, met Damnation, Heritage, Pale Communion, Sorceress en In Cauda Venenum met alleen cleane zang. Rivadavia merkte op dat "Åkerfeldt's vocalen variëren van karnende grunts tot melodieën van huiveringwekkende schoonheid - afhankelijk van de stemming van elke bewegingssectie.
Een aantal artiesten en bands hebben Opeth als invloed genoemd, waaronder Mayan (een project van Mark Jansen van Epica), Luc Lemay van Gorguts, Soen (een band van voormalig Opeth-drummer Martin Lopez), Tor Oddmund Suhrke van Leprous, Disillusion, Caligula's Horse, Klimt 1918, Daniel Droste van Ahab, Becoming the Archetype, Nucleus Torn, Alex Vynogradoff of Kauan, Wastefall, Eric Guenther van The Contortionist, Thomas MacLean en To-Mera, The Man-Eating Tree, Knight Area, District Unknown, Nahemah, Vladimir Agafonkin van Obiymy Doschu, Schizoid Lloyd, Native Construct, Maxime Côté van Catuvolcus, Bilocate en Jinjer.
Daarnaast zijn er andere artiesten geciteerd die hun bewondering uitten voor hun werk, waaronder Seven Lions, John Petrucci, Mike Portnoy, Ihsahn, Simone Simons van Epica, Oliver Palotai van Kamelot, Jim Matheos van Fates Warning en Haken.
Albums