The metal
Encyclopedia









Pink Floyd is een Engelse rockband die internationale erkenning kreeg voor zijn progressieve psychedelische rockmuziek. De groep evolueerde tot pioniers van de progressieve rock en symfonische muziek. Pink Floyd is bekend door zijn filosofische songteksten, klassieke rockcomposities, experimenten met geluid, grafisch en artistiek vernieuwende hoesontwerpen en niet in de laatste plaats door vele spectaculaire live-concerten.

Als een van de meest succesvolle en invloedrijke bands in de rockmuziek verkocht Pink Floyd wereldwijd meer dan 300 miljoen albums. Syd BarrettRoger Waters en het latere bandlid David Gilmour kenden elkaar van school in Cambridge, terwijl de overige leden Mason en Wright samen met Roger Waters architectuur studeerden aan het Polytechnic in Regent Street in Londen.

Pink Floyd had in de late jaren 60 aanvankelijk bescheiden succes als een psychedelische band die destijds nog geleid werd door Syd Barrett. Barretts toenemende onbetrouwbaarheid en zijn moeizame gedrag dwongen de overige bandleden om een nieuwe gitarist en leadzanger toe te voegen. Dat werd David Gilmour, die Syd Barrett later helemaal zou vervangen. Na het vertrek van Barrett werd zanger en basgitarist Roger Waters langzaamaan bandleider en de belangrijkste songwriter. Dit leidde tot enkele wereldwijd bekende albums zoals The Dark Side of the Moon (1973), Wish You Were Here (1975),  Animals (1977) en The Wall (1979).

Tijdens de opnames voor The Wall ontstonden de eerste scheurtjes in de groep. Het volgende album, The Final Cut, was in feite al een soloproject van Waters, met enige assistentie van Gilmour. In 1985 stopte Waters ermee en leek het voorbij, maar in 1986 besloten Gilmour en Mason tot een doorstart, en later voegde Wright zich bij hen. Dit zeer tegen de zin van Waters, waarna rechtszaken volgden over de naamvoering Pink Floyd. Waters verloor.

Het overgebleven trio maakte de albums A Momentary Lapse of Reason in 1987, The Division Bell in 1994, beide gevolgd door tournees, en The Endless River in 2014.

Bob Geldof wist de groep inclusief Waters in 2005 bijeen te krijgen voor een optreden in het kader van het London Live 8-concert. Dit was het eerste optreden in de voltallige bezetting in 24 jaar. In februari 2006 verklaarde Gilmour tijdens een interview met de Italiaanse krant La Repubblica dat de band geen nieuw materiaal meer zal uitbrengen en geen tour meer zal houden. De individuele bandleden sluiten echter niet uit dat ze solo of in klein samenwerkingsverband verder musiceren, maar door het overlijden van Richard Wright in 2008 werd een reünie van de klassieke bezetting onmogelijk.

In juli 2014 werd echter via een officiële mededeling The Endless River aangekondigd, een nieuw studioalbum dat in november 2014 uitkwam. Het album heeft een hoog ambientgehalte en is gedeeltelijk gebaseerd op opnames die dateren uit 1993 toen Pink Floyd het album The Division Bell inblikte, een album dat reeds enkele instrumentale tracks omvatte waaronder 'Cluster One' en het Grammy Award-winnende 'Marooned'. David Gilmour en Nick Mason werkten sinds eind 2013 de composities verder uit en namen samen met onder meer bassist Guy Pratt en achtergrondzangeres Durga McBroom ander nieuw materiaal op. Phil Manzanera van Roxy Music, Martin Glover van Killing Joke, en Andrew Jackson fungeren samen met Gilmour als co-producers van het nieuwe album.

Syd Barrett-tijdperk: 1964–1968

Pink Floyd kwam voort uit een band die geformeerd was in 1964 en achtereenvolgens Sigma 6, de Megga Deaths, The Screaming Abdabs, en The Abdabs heette. Toen deze oergroep uit elkaar viel, gingen de bandleden gitaristen Bob Klose en Roger Waters, drummer Nick Mason, en blaasinstrumentspeler Rick Wright verder onder de naam 'Tea Set'. Na een korte periode met leadzanger Chris Dennis, kwam de gitarist en zanger Syd Barrett bij de band, waarna Waters de bas op zich nam. Toen bleek dat een andere band onder dezelfde naam speelde, kwam Barrett met een alternatieve naam The Pink Floyd Sound. Pink en Floyd verwijzen naar twee bluesmuzikantenPink Anderson en Floyd Council. Niet veel later viel het begrip "sound" weg uit de groepsnaam. In de begindagen speelde de band covers uit het rhythm and blues-genre maar tegen de tijd dat de definitieve naam "Pink Floyd" leek bezonken, vergaarde de groep bekendheid met psychedelische interpretaties, uitgebreide improvisaties en zogeheten 'spaced out'-solo's. In die tijd speelde Pink Floyd in het Londense underground-uitgaansleven.

De op jazz georiënteerde Klose verliet de band en werd fotograaf, kort voordat Pink Floyd met opnames begon. Pink Floyd nam het eerste album op met als bandleden Barrett op gitaar en zang, Waters op basgitaar en achtergrondzang, Mason op drums en percussie, en Wright schakelde om naar keyboards en achtergrondzang.

Barrett schreef zijn eigen liedjes. Pink Floyd werd een favoriete gast in het underground uitgaansleven van Londen waaronder de UFO Club, de Marquee Club en the Roundhouse.

Eind 1966 werd de band uitgenodigd om muziek te schrijven voor Peter Whiteheads film Tonite Let's All Make Love in London. Twee tracks zijn in januari 1967 op film vastgelegd: (Interstellar Overdrive en Nick's Boogie). Dit beeld en geluidsmateriaal is uiteindelijk in 2005 onder de titel London 1966/1967 uitgebracht op dvd.

Toen de populariteit steeg, zorgde de band Blackhill Enterprises in oktober 1966 voor een zakelijke overeenkomst met hun managers Peter Jenner en Andrew King,. Aansluitend verschenen de singles Arnold Layne in maart 1967 en See Emily play in juni 1967. Arnold Layne bereikte nummer 20 in de Britse hitlijst, en See Emily play bereikte nummer 6. Hierdoor werd hun eerste tv-optreden in de Britse Top of the Pops in juli 1967 een feit.

The Piper at the Gates of Dawn (1967)

Het debuutalbum The Piper at the Gates of Dawn werd in augustus 1967 uitgebracht. Dit album wordt beschouwd als een fraai voorbeeld van Britse psychedelische muziek. Het werd toentertijd, maar ook nu nog, goed ontvangen door de critici. De albumnummers werden geschreven door Barrett en laten poëtische teksten en eclectische muziek horen, zoals het avant-gardenummer Interstellar Overdrive en nummers zoals The Scarecrow, geïnspireerd door de Fenlands, een landelijk gebied ten noorden van Cambridge (Barretts en Gilmours geboortestad). De songteksten waren surrealistisch en verwezen vaak naar folklore zoals The Gnome. De band maakte gebruik van nieuwe elektronische technologie zoals 'stereo panning' en elektrische keyboards. Het album werd een hit in het Verenigd Koninkrijk waar het een zesde plaats in de ranglijst behaalde. Gedurende deze periode toerde de band rond met Jimi Hendrix, wat de belangstelling voor Pink Floyds werk zeker ten goede kwam.

Na dit eerste album werden lange instrumentale stukken in de songs opgenomen. Syd Barrett was het genie uit de vroege Pink Floyd. Onder invloed van experimentele drugs zoals lsd schreef hij psychedelische songs die vooral in het eerdere werk gekenmerkt worden door hun vele maatwisselingen.

Syd Barretts vertrek

Terwijl de band aan populariteit won, begonnen de stress van het toeren en het toenemende drugsgebruik hun tol te eisen bij Barrett. Diens mentale gezondheid ging gedurende maanden achteruit. In januari 1968 werd gitarist David Gilmour gevraagd om Barretts gitaarspel en zang over te nemen.

Barretts gedrag werd steeds minder voorspelbaar en zijn continu gebruik van lsd maakte hem als bandlid zeer onstabiel. Zo stond hij regelmatig op het podium voor zich uit te staren. Tijdens enkele optredens sloeg hij gedurende het gehele concert dezelfde akkoorden aan, of ontstemde zijn gitaar. Omdat Barrett nauwelijks meer te handhaven was, werd zijn gitaargeluid bij optredens zeer zacht gezet. Zijn bijdragen aan het album A Saucerful of Secrets werden vrijwel allemaal overgespeeld door Gilmour. Uiteindelijk werd Barrett simpelweg niet meer meegenomen op tournee. De overige groepsleden hoopten dat Barrett nog wel als componist verder kon gaan, maar de toenemende complexiteit van zijn composities zoals Have You Got It Yet?, met veranderende melodieën en akkoorden lieten de bandleden geen andere keus dan ook deze constructie te laten varen. Toen in april 1968 Barretts vertrek officieel werd, besloten producers Jenner and King bij hem te blijven, en werd de Blackhill partnership opgeheven. De band nam Steve O'Rourke als manager aan, en deze bleef bij Pink Floyd tot zijn dood in 2003.

Barrett bracht twee solo-albums uit, The Madcap Laughs en Barrett. Beide albums werden mede geproduceerd door Gilmour, Waters and Wright, die er soms ook op meespeelden. De albums oogstten bescheiden succes, maar Barrett trok zich terug uit de muziekindustrie. Onder zijn eigen naam, Roger, leefde hij een teruggetrokken bestaan in Cambridge. In 1975 dook hij plotseling op bij de opnames van de band voor het album Wish You Were Here. Barrett stierf thuis op 7 juli 2006.

Na het vertrek van Barrett werd Roger Waters de belangrijkste songschrijver. De muziek werd steviger en de sound gemakkelijker in het gehoor liggend. De muziek werd space rock of sciencefiction rock genoemd. De meningen over Pink Floyd varieerden van "een van de prominentste rockbands aller tijden" tot "zielloze verkopers van pompeuze gebakken lucht".

Overgangsperiode 1968–1970

Muzikaal gezien was dit een periode van experimenteren. Gilmour, Waters en Wright brachten elk materiaal in dat een eigen klank en geluid had. Hierdoor was het werk minder consistent dan de voorafgaande, door Barrett gedomineerde, jaren. Maar ook minder ‘gepolijst’ dan de sound van de latere jaren. Anders dan Waters gaven Gilmour en Wright de voorkeur aan nummers met simpele teksten, of aan instrumentale nummers. Uit deze periode komen enkele zeer experimentele nummers zoals:

A Saucerful of Secrets, dat grotendeels bestaat uit experimentele effecten, slagwerk, oscillatoren, ‘tape loops’ en een engelachtige finale ('Celestial Voices').

Several Species of Small Furry Animals Gathered Together in a Cave and Grooving with a Pict, dat bestaat uit versnelde samples die lijken op knaagdieren en vogels. Het eindigt in een monoloog in een Schots dialect. Dit deel is bij kenners bekend als The Scottish Rant.

Careful with That Axe, Eugene, een psychedelische trip rond één akkoord, met een oerkreet van Waters. 

A Saucerful of Secrets (1968)

Van de hand van Barrett verscheen er nog één nummer op het tweede album A Saucerful of Secrets van Pink Floyd: Jugband BluesA Saucerful of Secrets  kwam uit in juni 1968, en haalde de negende plek in de UK-ranglijst. Dit album is het enige album dat niet de Amerikaanse hitlijsten haalde. Het album is een beetje uit balans omdat het zowel het psychedelische geluid als het experimentele geluid bevat. De experimentele nummers kwamen op het live-deel van Ummagumma tot hun recht. 

Music from the Film More (1969)

Pink Floyd werd door de regisseur Barbet Schroeder gevraagd om de soundtrack te schrijven voor zijn film More, die uitkwam in mei 1969. De filmmuziek werd uitgegeven als een Pink Floyd-album, Music from the Film More, in juli 1969. Dit album haalde de negende plaats in het Verenigd Koninkrijk, en 153e in Amerika. Een aantal nummers op More is akoestisch. Twee nummers van dit album, Green Is the Colour en Cymbaline, werden vaste elementen voor de live-optredens van de band. Cymbaline was het eerste nummer waarin Roger Waters' cynische houding over de muziekindustrie aan de orde komt. De rest van het album bestaat uit avantgarde losstaande nummers uit de film en enkele zwaardere rocknummers als The Nile Song.

Ummagumma (1969)

In 1969 volgde een dubbelelpee Ummagumma. Dit is een combinatie van live-opnames enerzijds en onafhankelijke studio-experimenten anderzijds, waarbij elk bandlid een halve kant mocht vullen, zijnde een ‘solo’-project. De titel van het album verwijst naar de in Cambridge gebruikte turbotaal voor geslachtgemeenschap. De band experimenteerde op de plaat met studio-opnames, die onder andere Waters' akoestische nummer Grantchester Meadows en Wrights vierdelige pianocompositie Sysyphus bevatten. Gilmour leverde het meanderende progressieve rocknummer The Narrow Way en Masons bijdrage was de slagwerksolo The Grand Vizier's Garden Party. Grote delen van deze nummers werden overigens al gespeeld tijdens live-optredens tijdens Pink Floyds The Man and the Journey-tour. Het live-gedeelte van Ummagumma laat een viertal goede opnames horen van de psychedelische composities Astronomy Domine, Careful with That Axe, Eugene, Set the Controls for the Heart of the Sun en A Saucerful of Secrets. Vooral het live-deel van het dubbelalbum werd populair bij de recensenten en ook bij het publiek. Ummagumma eindigde op de 11e plek in Nederland, de 5e plek in het Verenigd Koninkrijk, en als 74e in Amerika. 

Atom Heart Mother (1970)

Het album Atom Heart Mother kwam tot stand in samenwerking met de avantgardecomponist Ron Geesin. Op het titelnummer, dat één plaatkant in beslag neemt, krijgt Pink Floyd assistentie van een kopersectie, een voltallig klassiek zangkoor en de cello van Geesin. Op de andere kant van het album hebben Gilmour, Waters en Wright ieder een nummer geschreven en eindigt men met de groepscompositie Alan's Psychedelic Breakfast. Dit laatste nummer is een collage van geluid en muziek rondom een kokende en etende man. Het gebruik van geluiden, geluidseffecten en spraakknipsels zou vanaf dit moment een belangrijk eigenschap worden van Pink Floyd-nummers. In vergelijking met het studiodeel van Ummagumma is er minder ruimte voor experimenten op de b-kant, en er is geen nummer van de hand van Mason. Het album behaalde de eerste plaats in de albumlijsten van het Verenigd Koninkrijk en werd 55ste in N-Amerika. Door dit succes kon Pink Floyd zijn eerste grote tournee doen in de Verenigde Staten. Overigens zijn zowel Gilmour als Waters kritisch over dit 'symfonische' albumwerk. Zo beschreef Gilmour het later als "a load of rubbish / een verzameling onzin" en Waters heeft eens gezegd "I wouldn't mind if it were thrown in the dustbin and never listened to by anyone again / Ik zou het niet erg vinden als het in de vuilnisbak zou verdwijnen, en dat niemand het ooit meer zou horen".

Doorbraaktijdperk 1971–1975

Meddle (1971)

Het daaropvolgende jaar bracht Pink Floyd het album Meddle uit. Een van de hoogtepunten is het openingsnummer, One of These Days. De vervormde stem in dit nummer is die van drummer Nick Mason (One of these days I'm going to cut you into little pieces, een tegenreactie op de herhaaldelijke kritiek van een lokale radio-dj). Zowel Gilmour als Waters spelen hier de baspartij. Tevens bevat dit album het 23 minuten durende, een volledige plaatkant vergende meesterwerk Echoes

Live at Pompeii (1971)

Eind 1971 nam Pink Floyd het optreden (zonder publiek) Live at Pompeii op. Regisseur Adrian Maben wilde breken met de traditionele concertregistraties, waarin bands simpelweg tijdens een optreden gefilmd werden. Hij situeerde Pink Floyd in de ruïnes van de arena van Pompeï en vulde deze beelden aan met shots van de opgravingen en van de Vesuvius. Door verschillende problemen met de techniek, werden in de periode 4 tot en met 7 oktober 1971, alleen de nummers EchoesA Saucerful of Secrets en One of These Days daadwerkelijk in Pompeï opgenomen. De overige nummers, Set the Controls for the Heart of the Sun, Careful With that Axe, Eugene en Moidemoiselle Nobbs (dat op het album Meddle de titel Seamus had), werden in een studio in Parijs opgenomen. De oorspronkelijke release van de film bevatte alleen de live-opnames van de bovengenoemde nummers. In 1974 verscheen een tweede versie van de film met daarin opnamen uit de Abbey Road Studios

Read more on Wikipedia  

Albums

Pink Floyd: The Wall (1982) video

The final cut (1983)

Works (1983)

A momentary lapse of reason (1987)

Delicate sound of thunder (1988)

Delicate sound of thunder (1988) video

hine on (1992)

The division bell (1994)

P.U.L.S.E (1995)

P.U.L.S.E. (1995) video

1967: The first three singles (1997)

Is there anybody out there? - The wall live 1980-81 (2000)

Echoes: The best of Pink Floyd (2001)

The wall (2002) video

Dark side of the moon (2003) video

Live at Pompeii (2003) video

The story of wish you were here (2012) video

The Endless River (2014)

The Pink Floyd & Syd Barrett story  (documentaire, BBC 2003)

Classic Albums: Pink Floyd - The Making of       The Dark Side of the Moon (documentaire, 2003)

London 1966/1967 (2005)

P.U.L.S.E (2006) video

Oh, by the way (2007)

Shine on (live) (2009) video

Discovery - Special box set containing fourteen studio albums and unique sixty page booklet (2011)

A foot in the door - The best of (2011)

1 2 3 4 5